با وجود گذشت بیش از ۱۱۰ سال از غرق شدن تایتانیک در اولین سفرش، این کشتی هنوز در خاطره‌ها مانده است. در سال ۱۹۱۲، وقتی کشتی و ۲۲۲۳ مسافر و خدمه‌ی آن از ساوت‌همپتون انگلیس به سمت نیویورک حرکت کرد، بیش از ۱۰۰ هزار شاهد آغاز این سفر بودند.

تایتانیک کشتی بزرگ و مجللی بود که لقب «عملا غرق‌ناشدنی» را به آن داده بودند. با این‌حال در کمال شگفتی، کشتی درست چهار روز پس از شروع سفر با کوه یخ برخورد کرد و ۱۵۱۷ سرنشین آن، ازجمله ۸۳۲ مسافر و ۶۸۵ خدمه هرگز به خانه بازنگشتند. اما شاید نکته‌ی تکان‌دهنده‌تر این باشد که با توجه به تعداد قایق‌های نجات، فقط کمی بیش از ۵۳ درصد از سرنشینان می‌توانستند از غرق‌شدن کشتی جان سالم به‌در ببرند.

درنتیجه حادثه‌ی غرق‌شدن تایتانیک نه‌تنها به‌عنوان یکی از بدترین سوانح دریایی در تاریخ ثبت شد، بلکه به شکل بسیار فاجعه‌باری رقم خورد. حتی با وجود برخورد کشتی با کوه یخ، اگر اقدامات احتیاطی لازم صورت می‌گرفت، شاید افراد بیشتری می‌توانستند نجات پیدا کنند. علاوه بر کمبود قایق‌های نجات روی عرشه، تعداد حلقه‌های نجات هم اندک بود. همچنین خدمه آموزش لازم در شرایط فوریتی را ندیده بودند و برخی از آن‌ها به وسایلی مثل دوربین دوچشمی یا نورافکن مجهز نبودند.

در نهایت غرق شدن تایتانیک میراثی برای بازنگری در قوانین امنیت اقیانوسی به جا گذاشت. اگر این کشتی غرق نمی‌شد، این قوانین هرگز یا دست‌کم به موقع اعمال نمی‌شدند. در مورد خود تایتانیک، کشتی می‌توانست تا زمان بازنشستگی عمر کند یا به احتمال زیاد در جریان جنگ‌های جهانی اول یا دوم نابود یا تصاحب شود.

در هر صورت اگر تایتانیک غرق نمی‌شد، ممکن بود به مجموعه‌ای از وقایع یا پیامدهایی منجر شود که در این مقاله به آن‌ها می‌پردازیم.