نتایج مطالعه نشان داد که پرندگان زنده‌ی امروزی، جد مشترکی داشتند که ۱۳۰ میلیون سال پیش در زمین زندگی می‌کرد. شاخه‌های جدید شجره‌نامه در طول دوره‌ی کرتاسه و پس از آن با سرعتی نسبتاً ثابت، هم قبل و هم بعد از برخورد سیارک، به آرامی از هم جدا شدند. دکتر وو می‌گوید این روند ثابت احتمالاً با تنوع رو‌به‌رشد گیاهان گلدار و حشرات در همان دوره تقویت شده است.

دکتر برو گمان می‌کند که داستان واقعی در شواهد فسیلی نهفته است و بیشتر گروه‌های اصلی پرندگان در دوره‌ی پس از برخورد سیارک در زمین پدیدار شده‌اند. او می‌افزاید که مشکل بالقوه‌ی مطالعه‌ی جدید این است که فرض می‌کند جهش در دی‌ان‌ای پرنده‌ها با سرعت ثابتی از نسلی به نسل دیگر انباشته می‌شود.

اما ویرانی حاصل از برخورد سیارک که باعث فروپاشی جنگل‌ها و کمبود طعمه شد، ممکن است به مرگ پرندگان بزرگ‌تر و زنده‌ماندن پرندگان کوچک‌تر منجر شده باشد. پرندگان کوچک در زمان کمتری تولید‌مثل می‌کنند و در مقایسه با پرندگان قبل از برخورد سیارک، نسل‌های بیشتر و جهش‌های بسیار بیشتری را ارائه می‌دهند. اگر دانشمندان این جهش بیش‌از‌حد را نادیده بگیرند، زمان‌بندی تکامل را نیز اشتباه محاسبه خواهند کرد.

با این حال، دکتر برو اذعان داشت که دانشمندان به تازگی روش‌هایی را ابداع کرده‌اند که به آن‌ها امکان می‌دهد سرعت تکامل را بهتر تخمین بزنند و با شواهد دیگری مانند دی‌ان‌ای و فسیل‌ها ترکیب کنند. او می‌افزاید: «گمان می‌کنم که مطالعه‌ی جدید برخی از مناقشات را با هم تطبیق می‌دهد.»

یافته‌های مطالعه در مجموعه‌ی مقالات آکادمی ملی علوم ایالات متحده آمریکا (PNAS) منتشر شده است.