طی میلیاردها سال، ماه تاثیر زیادی بر زمین و درنتیجه، حیات روی آن داشته است. برای مثال، در اوایل تاریخ خود، زمین هر چهار ساعت یکبار چرخش دور محور خود را کامل می‌کرد، اما این چرخش به تدریج کند شد تا به ۲۴ ساعت رسید، زیرا ماه انرژی نیروی چرخشی زمین را تخلیه کرد.

زمین حول محوری می‌چرخد که حدود ۲۳٫۵ درجه انحراف دارد و به همین دلیل است که فصول را داریم (نه به علت اینکه زمین به دور خورشید می‌چرخد).

در طول تابستان، نیمکره شمالی به سمت خورشید متمایل می‌شود، بنابراین روزهای ما طولانی‌تر و هوا گرم‌تر می‌شود. اگرچه، در زمستان نیمکره شمالی از خورشید رویگردان و روزهایمان کوتاه‌تر و هوا سردتر می‌شود.

گرانش کره ماه موجب باثبات ماندن محور گردش زمین به دور خود می‌شود و اگر ماه نبود، انحراف محوری زمین از ۱۰ تا ۴۵ درجه در نوسان بود و دائما تغییر می‌کرد. این امر باعث آشفتگی آب‌وهوا و فصل‌ها در زمین می‌شد.

اگر ماه ناپدید شود، این اتفاق‌ها فورا رخ نمی‌دهد، زیرا زمین اندازه حرکت (تکانه) بزرگی دارد، اما به تدریج و شاید به قدر کافی سریع اتفاق می‌افتد که حیات زمان کافی برای سازگاری با آن نداشته باشد. این موضوع را درنظر بگیرید که برخی از عصرهای یخبندان زمانی شروع شدند که انحراف محوری زمین فقط یکی دو درجه تغییر کرد.

همه‌ی سناریوهای فرضی وصف‌شده فقط آزمایش‌های فکری هستند، اما آیا آینده بدون ماه واقعا امکان‌پذیر است؟

زمانی که ماه از بقایای برجای مانده از برخورد زمین اولیه با جسمی به اندازه مریخ تشکیل شد، در مقایسه با زمان حال، در فاصله بسیار نزدیک‌تری از زمین قرار گرفت. در اوایل، ممکن است ماه در فاصله ۲۲٬۵۰۰ کیلومتری دور زمین در گردش بوده، درحالی‌که امروزه در فاصله ۴۰۲٬۳۳۶ کیلومتری زمین است. میلیاردها سال پیش اگر به آسمان شب نگاه می‌کردید، ماه بزرگی را می‌دیدید که ۲۰ برابر بزرگ‌تر از چیزی دیده می‌شد که امروزه می‌بینید.

دلیل این موضوع که چرا ماه به آرامی درحال دور شدن از زمین است (با سرعت حدود ۳٫۷۸ سانتی‌متر در سال) به جزر و مد زمین مربوط می‌شود.

به دلیل چرخش زمین، بالاآمدگی‌های جزرومدی کمی جلوتر از ماه در مدار خود حرکت می‌کند و مقدار کمی انرژی به ماه می‌رساند و درنتیجه آن را به مدار بالاتری می‌فرستد. بنابراین، درنتیجه فعل‌وانفعالات جزر و مدی بین زمین و ماه، چرخش زمین کندتر می‌شود و مدار ماه گسترده‌تر می‌شود و هر دو اثر همدیگر را خنثی می‌کنند تا تکانه زاویه‌ای حفظ شود. با گذشت زمان، روزهای زمین طولانی‌تر می‌شوند (هر ۵۰ هزار سال، روزها یک ثانیه طولانی‌تر می‌شوند) و ماه به دور شدن ادامه می‌دهد، اما این امر برای همیشه ادامه نخواهد داشت.

براساس تخمین موسسه علوم سیاره‌ای در ایالات متحده (PSI)، در مقطعی از زمان در آینده، ۵۰ میلیارد سال دیگر، مدار ماه به حداکثر حد خود می‌رسد. در آن زمان، ۴۷ روز طول می‌کشد تا ماه یک مدار قمری خود را کامل کند و دوره چرخش زمین نیز ۴۷ روز خواهد بود (اگر منطقی به‌نظر برسد، یک روز ۴۷ روزه)؛ بنابراین یک سمت زمین همیشه رو به ماه خواهد بود، درست مانند اکنون که یک سمت از ماه همیشه رو به زمین است. کل سیستم با هم همگام خواهند بود، یعنی زمین و ماه دیگر اثر جرز و مدی بر هم اعمال نخواهند کرد.

با‌این‌حال، اثرات جزر و مدی ناشی از گرانش خورشید همچنان ادامه خواهد داشت و این اثر را معکوس می‌کند و اکنون ماه را به‌طور پیوسته به زمین نزدیک‌تر می‌کند. پس از حدود ۵۰ میلیارد سال دیگر، ماه به قدری به زمین نزدیک می‌شود که براثر گرانش زمین متلاشی می‌شود و حلقه‌ای از بقایا را تشکیل می‌دهد که اکنون در سیاره مشتری شاهد آن هستیم.

اما از آنجایی که قرار است سوخت خورشید تا پنج میلیارد سال دیگر تمام شود و در آن زمان به غول سرخی تبدیل شود که هم زمین و هم ماه را می‌بلعد، این سناریو محتمل نیست. بنابراین، خوشبختانه، ما هرگز ماه را از دست نخواهیم داد. جای نگرانی نیست، قبل از اینکه این اتفاق بیفتد، خورشید هم زمین و هم همراه قمری‌اش را نابود خواهد کرد.