جمله ای امیدوارکننده آن هم از زبان شخص اول کشور در حوزه فرهنگ! البته اظهارات امیدوارکننده در این خصوص کم نداشته ایم. ضرغامی، وزیر میراث فرهنگی هم

که هرچند وقت یک بار با جملات خاص خودش به سرخط خبرها می رسد، قبل تر گفته بود: قرار است درها به روی ایرانیان باز شود تا میلیون‌ها ایرانی با امنیت و به راحتی وارد کشور شوند.

اما آیا این جملات به تنهایی می تواند امیدوار کننده و گره گشا باشد؟ به بیش از یک دهه قبل اگر بازگردیم و ماجراهای بازگشت حبیب، خواننده فقید ایرانی در دوران

احمدی نژاد را مرور کنیم، متوجه می شویم برای شکستن طلسم حضور خوانندگان ایرانی خارج‌نشین در کشور، نیاز به کارهایی فراتر از چند جمله امیدوارکننده است.

در این بحث با ۲ دسته طرفیم. دسته اول آن هنرمندانی هستند که در این ۴ دهه، با توجه به اظهاراتی که علیه جمهوری اسلامی داشته اند، بعید است خودشان هم تمایلی به بازگشت داشته باشند.

دسته دوم، خوانندگانی هستند که صرفا به فعالیت هنری پرداخته‌اند و اتفاقا بدشان هم نمی‌آید که دوباره به ایران برگردند، به شرطی که بتوانند به فعالیت حرفه‌ای خود ادامه دهند.

در شرایطی که اینترنت و فضای مجازی، ارتباطات را به شدت سرعت بخشیده و کارهای موسیقیایی این افراد هم خیلی زود در جامعه ایرانی بازخورد می‌گیرد و شنیده می‌شود،

منطق حکم می‌کند که شرایط برای حضور دوباره انها در ایران فراهم شود تا هم آثار آنها در داخل با رعایت استانداردها و شرایط تولید شود، هم نگاه ها از لس آنجلس به تهران منتقل شود.

این بازگشت، یک معامله ۲ سر برد است، چه از نظر فرهنگی و چه از نظر اقتصادی. در بعد اقتصادی، فقط کافی است میزان دلاری که شهروندان ایرانی پرداخت می کنند تا در کنسرت های

این افراد خارج از مرزهای ایران شرکت کنند محاسبه شود تا متوجه شویم چقدر این عدم حضور در ایران به ضرر کشور است.

از بعد فرهنگی هم که شرایط گویاست، وقتی فرد در داخل ایران با اخذ مجوز کار کند، طبیعتا با رعایت قوانین و محاسبات فرهنگی اقدام به تولید اثر می کند.

در این میان دولت و وزارت ارشاد باید با استفاده از فضای همسوی فعلی که با سایر ارکان نظام دارد، رایزنی های خود را آغاز کند تا هرچه زودتر ساز و کاری رسمی برای این موضوع

فراهم شود. بدون شک بازگشت این افراد به ایران اتفاقی خوب خواهدبود و حتی امید را هم به نوعی به جامعه تزریق خواهدکرد.