در روز ۲۵ دی کیهان نوشت که سیاوش یا همان محمدرضا شجریان از رادیو و تلویزیون استعفا داد و خوانندگی را کنار گذاشت. دقیقا یک روز بعد، یعنی ۲۶ دی ۱۳۵۶ روزنامه اطلاعات- رقیب دیرینه کیهان- از تکذیب خبر دیروز کیهان به خوانندگان خود گزارش داد و به نقل از شجریان در صفحه اول خود در سوتیتری نوشت: تصمیم من به اجرا نکردن برنامه در تلویزیون مربوط به ۲ سال قبل و در رادیو مربوط به ۳ ماه قبل است. من استعفا نکرده ام بلکه اعتراض دارم.

به صفحه چهارم اطلاعات می رویم و متن کامل خبر را با هم می خوانیم؛

محمدرضا(سیاوش) شجریان طی مصاحبه ای اختصاصی با اطلاعات گفت: من استعفا نکرده ام چون استخدام نیستم. نوع فعالیت من در رادیو – جدا از شغلی که دارم- قراردادی است که مشخص است اگر کسی طبق قرارداد کار کند درآمدی دارد وگرنه درآمدی به او تعلق نمی گیرد. 

من ۱۸ سال سابقه کار اداری به صورت رسمی دارم و از دوسال پیش برای تدریس و تحقیق به رادیو منتقل شده ام که در زمینه آواز به پرورش شاگرد بپردازم. می بینید که شغل من در رادیو با خواندن تفاوت می کند. 

از سویی در مکتب صبا نیز شاگردانی دارم و ردیف های آواز را به آنها می آموزم . تاسف من از این است که رادیو- تلویزیون در حال حاضر برای پاره ای آدمهای سودجو و سوداگر یک ویترین شده است.

سوال من اینست؛ 

۱- چرا در رادیو- تلویزیون برای خواننده ها، آهنگسازان و ترانه سرایان ضوابطی وجود ندارد و آهنگها بدون هیچ ضابطه ای – که از بیرون تولید می شوند- روزی چند بار از رادیو- تلویزیون پخش می شوند؟

۲- رادیو- تلویزیون باید خودش را از این‌موقعیت برهاند که از وجودش سوءاستفاده شده.

۳- رادیو – تلویزیون میتواند مردم‌ را به شنیدن موسیقی خوب – نوعش فرق نمی کند- عادت دهد.

۴- تعدادی از هنرمندان ما سطح توقعشان بالا رفته است و بهانه گیر شده اند. رادیو – تلویزیون‌ هم تا آنجا که من اطلاع دارم هنرمندان را یاری کرده است، اما بهانه جوئیهای هنرمندان اصیل ما کار دست موسیقی ما می دهد و آنها خودشان را کنار کشیده اند.

تهیه و تنظیم: مصطفی رحیمی مشکله