تمایز بین ورزش پویا و ایستا تمایز مهم است، زیرا قلب بسته به نوع ورزشی که انجام می‌دهید، با گذشت زمان به‌طور متفاوتی سازگار می‌شود. ورزش پویا حجم خونی را که قلب پمپاژ می‌کند، افزایش می‌دهد و می‌تواند به مرور زمان موجب بزرگ شدن یا اتساع قلب شود. ورزش ایستا میزان فشار روی قلب را افزایش می‌دهد و می‌تواند موجب بزرگ شدن قلب و ضخیم شدن دیواره‌های آن شود.

ورزش‌ فراتر از حد توصیه‌شده، مانند بیش از یک ساعت ورزش در بیشتر روزهای هفته می‌تواند به ایجاد سندرم قلب ورزشکار بینجامد.

سندرم قلب ورزشکار معمولاً در ورزشکاران استقامتی رخ می‌دهد که به‌طور منظم در فعالیت‌هایی مانند ماراتن یا سایر مسابقه‌های طولانی‌مدت شرکت می‌کنند. بسیاری از آن‌ها چند ساعت در روز و بیش از ۱۲ تا ۱۵ ساعت در هفته ورزش می‌کنند.

در دوندگان، قلب خود را در پاسخ به نیاز به پمپاژ حجم بالایی از خون تغییر می‌دهد. در نتیجه‌ی این امر حفره‌های قلب بزرگ می‌شوند تا خون بیشتری را نگهدارند و پمپاژ کنند. در وزنه‌برداران، قلب با ضخیم شدن در پاسخ به افزایش فشار وارده تغییر می‌کند.

سندرم قلب ورزشکار ممکن است مشکلاتی را در پی داشته باشد. اول اینکه ورزشکارانی که قلب آن‌ها به‌طور قابل‌توجهی بزرگ شده است، ممکن است درمعرض خطر دچار شدن به فیبریلاسیون دهلیزی قرار داشته باشند. فیبریلاسیون دهلیزی ریتم غیرطبیعی قلب است که معمولا در افراد مسن یا کسانی که فشار خون بالا دارند یا دچار نارسایی قلبی هستند، رخ می‌دهد. ریتم غیرطبیعی قلب نگران‌کننده است، زیرا ممکن است به سکته منجر شود.

دلایل بالقوه زیادی برای بروز فیبریلاسیون دهلیزی در ورزشکاران وجود دارد. دهلیز اتساع‌یافته (محفظه بالایی قلب) ممکن است ملتهب شود و بافت زخم ایجاد کند و خطر ابتلا به فیبریلاسیون دهلیزی را افزایش دهد. استرس و عوامل محیطی نیز ممکن است دست به دست هم داده و خطر آریتمی را افزایش دهند.

کلسیفیکاسیون عروق کرونر یکی دیگر از نگرانی‌ها در میان ورزشکاران برتر است. این وضعیت که معمولا در افراد مسن یا افراد دارای عوامل خطر ابتلا به بیماری عروق کرونر رخ می‌دهد خطر حمله قلبی یا سکته را افزایش می‌دهد.

در سال‌های اخیر، پزشکان از آزمایش‌های تصویربرداری برای نظارت بر تجمع کلسیم در شریان‌های بیماران خود استفاده می‌کنند تا خطر حمله قلبی یا سکته را در آن‌ها را در طول زمان مشخص کنند.

مشخص نیست چرا ورزشکاران ممتاز دچار کلسیفیکاسیون عروق کرونر می‌شوند. خوشبختانه به‌نظر نمی‌رسد خطر حمله قلبی در ورزشکاران حتی در میان کسانی که دچار سطوح بالایی از کلسیفیکاسیون عروق کرونر هستند، بیشتر باشد. به عنوان مثال، مطالعه‌ای روی حدود ۲۲ هزار شرکت‌کننده نشان داد خطر مرگ ناشی از بیماری‌های قلبی‌عروقی حتی در ورزشکارانی که زیاد ورزش می‌کردند و دارای سطح بالای کلسیفیکاسیون بودند، بالاتر نبود.

برخی از ورزشکاران که نگران تجمع کلسیم در شریان‌های قلب خود هستند، ممکن است این سوال را مطرح کند که آیا باید داروهایی مانند آسپرین یا استاتین‌ها را مصرف کنند. اما خطرات از فرد به فرد دیگر متفاوت است، بنابراین این افراد باید با پزشک مشورت کنند.

هرچند خطر ابتلا به سندرم قلب ورزشکار در ورزشکاران نخبه می‌تواند بیشتر باشد، بدون شک ورزش یکی از بهترین روش‌ها برای حفظ سبک زندگی سالم است. به عنوان مثال، اگر فرد به‌طور منظم ورزش نکند، قلبش سفت می‌شود و مانند قبل خون را پمپاژ نمی‌کند.

ورزش‌های معمول به ویژه ورزش‌های پویا به حفظ قلب سازگار و جلوگیری از سفت‌شدن آن کمک می‌کنند. قلب سازگار وقتی پر از خون می‌شود، بیشتر اتساع پیدا می‌کند و با هر ضربان خون بیشتری را به بیرون می‌فرستد. پر شدن از خون برای قلب سفت سخت است و در پمپاژ خون به بدن به مشکل برمی‌خورد.

مطالعه‌ای از سال ۲۰۱۸ روی ۵۳ فرد کم‌تحرک که عمدتا در اوایل دهه ششم زندگی خود بودند، نشان داد افرادی که در برنامه ورزشی دو ساله متشکل از ترکیبی از دویدن، دوچرخه‌سواری و ورزش الپتیکال شرکت کردند، دارای قلب‌های سازگارتری نسبت به کسانی بودند که ورزش نمی‌کردند.

برای ورزش کردن هیچ‌وقت دیر نیست. دنبال کردن دستورالعمل‌های کارشناسان در خصوص ورزش می‌تواند به ارتقای سلامت جسمی و روانی و همچنین جوان ماندن قلب کمک کند.