در تصور عمومی، بهره هوشی یا IQ اغلب استاندارد طلایی اندازه‌گیری هوش درنظر گرفته می‌شود و تصور می‌شود اندازه‌گیری محکم و شکست‌ناپذیری از قدرت مغز فرد است. بااین‌حال، برخی مخالف این باور هستند و استدلال می‌کنند این اندازه‌گیری نمی‌تواند تنوع غنی ذهن انسان‌ها را درنظر بگیرد.

گفتگو درمورد بهره هوشی همچنین می‌تواند حالت شبه علم به خود بگیرد و در بدترین حالت، نمرات بهره هوشی می‌تواند توسط ایدئولوژی‌های نژادپرستانه برای نفرت‌پراکنی و تبعیض مورد استفاده قرار گیرد. بنابراین، نمرات بهره هوشی تا چه حد شایسته و ارزشمند هستند؟

تست‌های IQ جهان را تغییر داده‌اند، اما آغازی ساده دارند. منشا آن‌ها به حدود سال ۱۹۰۵ برمی‌گردد. آن‌طور که ای‌اف‌ال ساینس می‌نویسد، در آن زمان، روانشناسانی به نام‌های آلفرد بینه و تئودور سیمون آزمایشی را طراحی کردند تا ببینند کدام دانش‌آموزان در فرانسه به کمک بیشتری در تحصیل نیاز دارند.

کودکان براساس عملکردشان در سه مهارت کلیدی (استدلال کلامی، حافظه کاری و مهارت‌های تصویری-فضایی) در مقایسه با هم سن و سالانشان مورد ارزیابی قرار گرفتند و توانایی‌های آن‌ها در قالب اعدادی مشخص شد. این آزمون به اساس تست‌های هوش مدرن تبدیل شد و سرانجام در سال ۱۹۱۲ اصطلاح بهره هوشی یا IQ توسط ویلیام استرن روانشناس و فیلسوف آلمانی ابداع شد.

میانگین نمرات بهره هوشی روی ۱۰۰ تنظیم می‌شود، به این معنا که نیمی از افراد مورد آزمون نمره بالاتر از ۱۰۰ می‌گیرند و نیمی دیگر نمره پایین‌تر از ۱۰۰ می‌گیرند. همچنین انحراف معیار نمرات بهره هوشی ۱۵ است. براین‌اساس، حدود دو سوم از کل شرکت‌کنندگان در آزمون نمره ۸۵ تا ۱۱۵ می‌گیرند. طبقه‌بندی‌ها متفاوت است، اما نمرات بالاتر از ۱۲۰ به‌طورکلی بسیار زیاد یا برتر درنظر گرفته می‌شود درحالی‌که نمرات کمتر از ۸۰ بسیار پایین یا مرزی تلقی می‌شود.

مطالعات بی‌شماری تلاش کرده‌اند نمرات بهره هوشی را به هر چیزی ارتباط دهند. یکی از روابطی که معمولا پیدا می‌شود این است که افراد دارای بهره هوشی بالاتر معمولا در حوزه شغلی خود موفقیت بیشتری دارند. برخی مطالعات نشان داده‌اند افراد دارای بهره هوشی بالاتر ازنظر تحصیلی عملکرد بهتری دارند، مشاغل موفق‌تری دارند و احتمال بیشتری وجود دارد که از رفاه اقتصادی برخوردار باشند. اگرچه این ارتباط در پژوهش‌های دیگر پیدا نشده است.

مطالعه‌ای نشان داده است صرف‌نظر از تفاوت در هوش ظاهری، افرادی که مهارت‌های تفکر منطقی بهتری داشتند، کمتر رویدادهای منفی زندگی ازقبیل بدهکار شدن، بارداری ناخواسته یا تعلیق از مدرسه را تجربه می‌کردند. به همین ترتیب، قابلیت‌های دیگری مانند خلاقیت، هوش هیجانی یا مهارت‌های فنی دستی ممکن است در تست‌های استاندارد هوش درنظر گرفته نشود.

چند سال پیش، دانشمندان کالج دانشگاهی لندن نوعی توانایی کلی تصمیم‌گیری را در افراد جوان شناسایی کردند که به ویژه در کسانی که روابط اجتماعی محکمی در میان همسالان خود داشتند، قوی بود. اگرچه، نکته جالب این بود که ارتباطی میان بهره هوشی و این تجلی آشکار هوش اجتماعی وجود نداشت.

استفاده از نمره‌ای مانند بهره هوشی برای نشان دادن هوش افراد می‌تواند به ادعاهای غیرعلمی منتهی شود و حالت شبه علم به خود بگیرد. به‌عنوان مثال، گفته می‌شود بهره هوشی لئوناردو داوینچی چیزی بین ۱۸۰ تا ۲۲۰ بوده است. هرچند تردیدی نیست که داوینچی دارای ذهنی باورنکردنی بود، نمی‌توان با قطعیت نمره بهره هوشی او را تعیین کرد، زیرا او تست هوش نداده بود.

نمرات بهره هوشی همچنین به‌عنوان سلاحی در لفاظی‌های پوچ استفاده شده است. برخی از روسای جمهور سابق ایالات متحده بدون اینکه مدرکی درحمایت از ادعاهای خود ارائه کنند، ادعا کرده‌اند خودشان از بهره هوشی بالایی برخوردارند، درحالی‌که بهره هوشی رقبای آن‌ها پایین است.

یکی از اولین مواردی که در آن تست‌های شبیه تست‌های بهره هوشی به‌طور گسترده مورد استفاده قرار گرفت، زمان انتخاب ارتش ایالات متحده در جنگ جهانی اول بود. برای تعیین این موضوع که به هریک از افراد استخدام‌شده چه وظایفی باید محول شود، از آن‌ها تست هوشی گرفته شد که توسط روانشناسی به نام رابرت یرکیز اختراع شده بود. رابرت یرکیز بعدا به یکی از چهره‌های اصلی جنبش به نژادی انسان تبدیل شد.