در سال ۷۹۳ پیش‌از میلاد، «اژدهایان آتشین» در سرتاسر آسمان پادشاهی نورثامبریا اوج می‌گرفتند و حامل بدیمنی بودند. فال بد، هجوم وحشیانه و ویرانگر وایکینگ‌ها به جزیره‌ی لیندیس‌فارن در شمال انگلستان را به‌دنبال داشت و موجی از صدمات را در سراسر اروپا گستراند.

داستان‌های آنگلوساکسون مملؤ از اژدهایان وحشی است که در لانه‌های زیر تپه‌‌ای به خواب می‌روند و از گنج محافظت می‌کنند. این افسانه‌ها همچنان در نام بسیاری از مکان‌های انگلیسی زنده هستند. برای مثال «درگلی‌بک» نام دهکده‌ی کوچکی در لانکاشر و «دریک‌لو» نام روستایی در دربی‌شر است و هر دوی این عبارات به معنای «تپه‌ی اژدها» هستند.

از لحاظ تاریخی، انگلیسی‌ها دو کلمه‌ی رایج برای اژدها دارند. «درَگِن Dragon» به معنای اژدها و کلمه‌ی باستانی «ورم Wyrm» که موجودی اژدهامانند و کهن‌ترین نوع از اژدها است که اکنون به ندرت استفاده می‌شود.

کلمه‌ی Dragon از کلمه‌ی لاتین «درِیکو Draco» به معنای مار یا ماهی دریایی گرفته شده است. همچنین، اژدها در متون مذهبی مسیحی به شیطان نیز اطلاق شده است. این موجود اساطیری در طول تاریخ کیفیت‌ها و اشکال متفاوتی را تجربه کرده است.

کرولین لرینگتون، استاد ادبیات اروپای قرون وسطایی در دانشگاه آکسفورد می‌گوید: «این موجود اژدها‌مانند پا ندارد، اما مانند مار می‌خزد و زهر می‌ریزد. ورم با هیولاهای آتشین بالدار نیز متفاوت است. اژدهای آتشفشان می‌تواند پرواز کند و شعله‌های آتشین شلیک کند.»

لرینگتون می‌گوید مارهای واقعی ممکن است الهام‌بخش اژدهای افسانه‌ای انگلیسی باشند. برخی مردم نیز معتقدند که فسیل دایناسورها ممکن است نقشی در افسانه داشته باشد، اما هیچ ارتباط واقعی‌ای بین داستان‌های اژدهایان و سوابق فسیلی وجود ندارد. همچنین، افسانه‌های الهام‌گرفته از مارها ممکن است از خارج به انگلستان راه یافته باشد: شواهدی وجود دارد که نشان می‌دهد نقش اژدها در فرهنگ‌ها با مهاجرت انسان‌ها جابه‌جا شده است.

امروزه تنها گونه از مارهای سمی بریتانیا، افعی اروپایی معمولی (Vipera berus)، به‌دلیل کشاورزی علمی که باعث از دست‌رفتن زیستگاه‌ها و غیرمتمرکز شدن و انزوای جمعیت این گونه شده، رو به زوال است. لرینگتون می‌گوید اژدهای انگلیسی معمولاً شکست‌ناپذیر است و به‌عنوان نماد قدرت شناخته می‌شود. او می‌افزاید: «برای کشتن این اژدها باید نقطه‌ضعفش را بیابید.»