به‌طور کلی، خورشید موقعیت ساکنی ندارد. برای مثال، می‌دانیم ستاره ما با سرعت خیره‌کننده ۷۲۰ هزار کیلومتر بر ساعت دور مرکز کهکشان راه شیری می‌گردد و کل منظومه شمسی را به همراه خود می‌کشاند.

در طول روز، از دید ما چنین به‌نظر می‌رسد که خورشید حرکت می‌کند. خورشید از آسمان روی زمین عبور می‌کند و طلوع و غروب را به ما هدیه می‌دهد. بااین‌حال، این حرکت نتیجه چرخش زمین است و حاصل حرکت واقعی خورشید نیست. علاوه‌براین، در طول یک سال زمینی، یعنی همان ۳۶۵٫۳ روز آشنا، موقعیت خورشید از دید ما در آسمان تغییر می‌کند. با‌این‌حال، این هم نتیجه حرکت واقعی خورشید نیست، بلکه نتیجه انحراف محوری زمین یا این واقعیت است که سیاره ما دارای مداری بیضی‌شکل است و بنابراین در طول سال گاهی به خورشید نزدیک‌تر است.

مدت زمانی که طول می‌کشد سیاره‌ای یک دور کامل دور خورشید بچرخد، طول سال آن را تعیین می‌کند. کوتاه‌ترین سال متعلق به نزدیک‌ترین سیاره به خورشید یعنی عطارد است. سال عطارد معادل ۸۸ روز زمینی است. طولانی‌ترین مدار سیاره‌ای در منظومه ما به نپتون تعلق دارد که یک سال آن ۶۰۱۸۲ روز زمین (۱۶۴٫۸ سال زمین) طول می‌کشد.

اما پاسخ کوتاه به سؤال اصلی ما این است که موقعیت خورشید درون منظومه شمسی تغییر می‌کند، اگرچه به مقدار ناچیز. این حرکت نوسانی محدود یا تاب‌برداشتن ناشی از تأثیر گرانشی سیاره‌هایی است که دور خورشید می چرخند.

پاتریک آنتولین، از دانشگاه نورث آمبریا که در پدیده‌های مرتبط با خورشید تخصص دارد، گفت: «حرکت همیشه نسبت‌ به چارچوب مرجع سنجیده می‌شود. منظومه شمسی دور مرکز کهکشان راه شیری می‌چرخد، اما حتی در چارچوب منظومه شمسی، خورشید کاملاً ساکن نیست و علت آن تعاملات گرانشی با اجرام دیگری است که در منظومه قرار دارند.»

نتیجه خالص همه موارد فوق این است که سیاره‌های منظومه شمسی درواقع دور ستاره خود نمی‌چرخند. در عوض، خورشید و هر سیاره دیگری دور نقطه‌ی گرانش متقابلی معروف به مرکز سنگینی سراسری (barycenter) می‌چرخند که محل آن توسط جرم اجسام مورد نظر تعیین می‌شود.