آیا بازی‌های ویدیویی مردم را خشن‌تر می‌کنند؟ برخی از مردم به چنین چیزی باور دارند؛ اما ظاهرا شواهد تجربی خلاف آن را نشان می‌دهند. یافته‌های مطالعه‌ای جدید حاکی از آن است که بازی‌های ویدیویی خشن به‌جای خشن‌تر کردن افراد، سطح هورمون استرس را در برخی بازیکنان کاهش می‌دهند. به‌نظر می‌رسد که ارتباط بین محتوای بازی ویدیویی و رفتار بازیکنان پیچیده‌تر از چیزی است که اغلب تصور می‌شود.

این ایده که بازی‌های ویدیویی باعث خشونت بیشتر مردم می‌شوند، سال‌ها به‌عنوان یکی از ادعاهای بحث‌برانگیز مطرح بوده است. گاهی اوقات در حوزه‌ی عمومی، رفتار خشونت‌آمیز تصادفی افراد به‌ استفاده‌ی آن‌ها از بازی‌های ویدیویی ربط داده شده است. پس از تیراندازی در یکی از مدارس ایالات متحده در سال ۲۰۱۹، بسیاری از مفسران، بازی‌های ویدیویی را عامل الهام‌بخش خشونت دانستند.

جالب اینجا است که براساس تحقیقات پیشین، توجیه بازی‌های ویدیویی اغلب زمانی ارائه می‌شود که فرد تیرانداز نه سیاه‌پوست، بلکه مردی سفیدپوست باشد. به‌نظر می‌رسد که این موضوع نشان‌دهنده‌ی نوعی نقطه‌ی کور فرهنگی است که در آن اقلیت‌های نژادی به‌طور کلیشه‌ای با خشونت مرتبط هستند.

درحالی‌که شواهد نشان می‌دهند که رابطه‌ی بین محتوای بازی‌های ویدیویی و خشونت ارتباطی پیچیده است، بحث بر سر تاثیرگذاری بازی‌های ویدیویی هم‌چنان ادامه دارد. این باور محققان را برآن داشت تا با بررسی اثرات فیزیولوژیکی و روانی بازی‌های ویدیویی خشونت‌آمیز روی بازیکنان، نگاه دقیق‌تری به این باور رایج داشته باشند.

گری‌ ال‌واگنر، محقق دکترا از دانشگاه لوکزامبورگ و نویسنده‌ی مطالعه به وب‌سایت سای‌پست گفت: «از آنجا که خودم گیمر هستم و از کودکی مجذوب بازی‌های ویدئوی و دنیای مجازی بودم، به این موضوع علاقه داشتم.» به‌گفته‌ی واگنر، وی علاوه‌بر سرگرم‌شدن با بازی‌های ویدئویی و لذت‌بردن از داستان‌های خوب آن‌ها، کاهش استرش را در زندگی روزمره نیز تجربه می‌کند.

تناقض‌های بین مطالعات انجام‌شده در مورد بازی‌های ویدیویی و خشونت، کنجکاوی واگنر را برانگیخت. اگرچه برخی از مطالعات، ارتباط بالقوه بین بازی‌های ویدیویی و پرخاشگری شدید را تایید می‌کنند، تعداد دیگری از مقالات می‌گویند که این‌گونه نیست. تصاویر رسانه‌ای از بازی‌های خشونت‌آمیز، پیچیدگی‌های این بحث‌های مداوم را منعکس نمی‌کنند؛ بنابراین واگنر تصمیم گرفت شخصا وارد عمل شود و این موضوع را بررسی کند.

واگنر ۵۴ شرکت‌کننده‌ی مرد را از طریق لیست‌های پستی دانشگاه، رسانه‌های اجتماعی و پوسترهای تبلیغاتی استخدام کرد. به هر یک از شرکت‌کنندگان به‌طور تصادفی یکی از قسمت‌های بازی «آنچارتد ۴: عاقبت یک دزد» داده شد تا آن را بازی کنند. هر شرکت‌کننده به‌مدت ۲۵ دقیقه قسمت مربوط به خود را بازی کرد.

محققان قبل و بعد از بازی سطح کورتیزول (هورمون استرس) و تستوسترون شرکت‌کنندگان را با استفاده از نمونه‌های بزاق آن‌ها سنجیدند. شرکت‌کنندگان، پرسش‌نامه‌هایی را نیز برای سنجش ویژگی‌های شخصیتی خود تکمیل کردند. این پرسش‌نامه‌‌ها به ارزیابی مثلث تاریک شخصیت یا صفات سه‌گانه پرداختند که صفات خودشیفتگی، آسیب روانی و ماکیاولیسم را شامل می‌شود. شرکت‌کنندگان در نهایت برای سنجش گرایش‌های پرخاشگرانه‌ی خود آزمون تداعی ناآشکار (IAT) را انجام دادند.

برخلاف انتظار، نتایج بررسی‌ها هیچ تغییر قابل‌توجهی را در سطح تستوسترون دو گروه نشان نداد. علاوه‌بر این پس از اتمام بازی، سطح کورتیزول شرکت‌کنندگانی که بخش خشونت‌آمیزتر بازی را انجام داده بودند، پایین‌تر بود. این نتیجه نشان می‌دهد که محتوای خشونت‌آمیز ممکن است به‌جای افزایش استرس، افراد را آرام کند. نتایج آزمون تداعی آشکار نیز اختلاف معناداری را بین دو گروه از شرکت‌کنندگان نشان نداد.

یافته‌ی اخیر باوجود اینکه قابل‌تامل است، محدودیت‌هایی نیز دارد؛ ازجمله اینکه لزوما نمی‌توان نتایج به‌دست‌آمده را به بازی‌های دیگر هم تعمیم داد. واگنر و همکارانش به گسترش‌دادن محتوای مورداستفاده‌ی خود برای به‌دست‌آوردن درک بیشتر از این یافته‌ها ادامه خواهند داد.

محدودیت دوم این است که مطالعه‌ی اخیر فقط روی مردان متمرکز شده است. این کار برای کاهش تنوع و کنترل عوامل مرتبط با سیکل‌های قاعدگی و داروهای ضدبارداری خوراکی که می‌توانند هورمون‌ها را تحت‌تاثیر قرار دهند انجام شد. چشم‌انداز بعدی مطالعه بررسی‌ تاثیر بازی‌های خشونت‌آمیز روی زنان است.

تحقیقات آینده باید محدودیت‌های مطالعه‌ی اخیر را رفع کند. مجموعه‌ی وسیع‌تری از محتوا و حجم نمونه‌ی بزرگتر با استفاده از شرکت‌کنندگان زن و مرد، جزئیات بیشتری را به درک ما از رابطه‌ی پیچیده‌ی موجود بین بازی‌های ویدیویی و خشونت می‌افزاید. واگنر و همکارانش مطالعه‌ی اخیر را نخستین گام در مسیر تحقیقات درحال‌انجام می‌دانند. امیدواریم در آینده‌ی نزدیک شاهد ادامه‌ی این بررسی‌ها باشیم.

نتایج مطالعه در ژورنال Physiology & Behavior منتشر شده است.