این‌مقدار عقل و انصاف داریم، که مسبب همه‌ی اختلالات اقتصادی و مشکلات معیشتی امروز را یکسره به پای مدیریت فعلی- با همه‌ی اما و اگرهایی که دارد- نگذاریم و فی‌الجمله، ده‌ها عامل پیدا و پنهان خارج از مرزهامان را نیز دخیل بشماریم.

انصاف آن است که در عوض، مدیران امروزی نیز یاد شعارهای انتخاباتیشان باشند، که ده‌درصد مشکلات را مرتبط با تنگناهای تحریم می‌دیدند و باقی را به سر زلف مدیریت ناکارآمد گره می‌زدند. چه شد که امروز در این وانفسای اقتصادی، نه حرف آن روزشان را پس می‌گیرند و نه ید بیضایی را در مدیریت و تدبیرشان نمایان می‌کنند!؟
اگر به زعم امروزیان، دیروزیان در چشم خلایق شعبده می‌کردند و ریسمان را به جای مار می‌فروختند، چرا امروزیان عصای موسویشان را نمی‌فکنند؟ تا هم مؤمنان را به غَنج آورند و هم ساحران را به رنج؟